و

باز نمی دانمی دیگر

با نبود چشمانت

که من این روزها

هر لحظه

به پرستششان می رفتم

و نگاهش

و لمس انگشتش

و شبهای بی خوای

صبح بیدارم

نگاهش

آرام، گیرا

و آرامشش

کمی شیطنت بر طعم آن می افزاید

و من

باز

نمی دانم می زنم

یک بطری آبجو

نه دو تا را کنارم دارم

شب جمعه است

نه دو ساعتی از شنبه گذشته

و چقدر آرامم من

و هنور نمی دانم می زنم

آبی بالا سرم را دوست دارم

این روزها

زنده ترم

و

نمی دانم های بسیاری می زنم

به یک نگاه

دل رفت به سحر

میان همه فریادها و نگاه ها

شاید نداند

و نمی داند

که من

هنوز هم می توانم

به نگاهی

در خوابهایم

بلرزم

گوجه سبز

زندگی سبز

یاد سبز

باشد یا نباشد

احساس خوشایندی است

این نزدیکی

باید لذتی باشد در دیدنش

و اگر نه

تکه گوشتی است

که

با او می خوری

می خوابی

چغاله بادوم سال 2009

چشمانت

که مظلومانه گریه می کرد

از همیشه

زیباتر بود

***

به خاطرم می ماند

خورشید کوچکی

از میان انگشتانم می درخشید

و من

این من همیشگی

شادان

از تجربه هایم

و

در تکاپو

چشمهایت

لرزش تنت

نگاهت

و

طعم لبهایت

***

هزاران بوسه را

تمنایم

زمستانهای سرد و طولانی تری را دیده ام

و هیچ نترسیدم از

انگارها و انگارها

قدم که بر می دارم

اندیشه ام نیست که شطرنجم

مایعم یا گاز

و هورمون

همیشه

نگاهم

به تکه پارچه ای سفید

خیره مانده است

که من تکانش می دهم

چشمانت

که سر می خورند از روی نگاه من

و دست من

که هراسان

سر تا سر بدنت را

می کاود

و من

تو را درون لباسم می بینم

هیج لذتی بهتر از این نیست که دو نفر از مشترکات شون لذت ببرند، مثلا دو نفر که بیمار نوشتن هستند و هر وقت نوشته های همدیگر رو می خوانند می فهمند و لذت می برند و به هم افتخار می کنند

***

برگزیده‌ی نخست: فنجان من، فنجان تو ـ نوشته‌ی نینا ملک

دو فنجان روی میز است. یکی فنجان دسته‌دار سفیدی ست با گل‌های ریز زرد روی حاشیه‌ی لبه‌ی آن، و دیگری فنجان دسته‌دار سفیدِ دیگری ست با گل‌های ریز زرد دیگری روی حاشیه‌ی لبه‌ی آن. یکی فنجان من بوده است و دیگری فنجان تو. فنجانی که هنوز قهوه‌ی نیم‌خورده‌ی بدون شکر تو، توی آن باقی‌ ست. در زیر سیگاری روی میز دو سیگار است که یکی هنوز روشن است و نیم‌کشیده و دیگری خاموش. کنار میز دو صندلی چوبی ست، که یکی به طرف دیگری کمی چرخیده است و رویش به سمت میز نیست و دیگری که رویش به سمت میز است. یکی صندلی من بوده است و دیگری صندلی تو، و میز، کنار پنجره ای ست که پرده‌ای ضخیم و سبزرنگ قسمتی از آن را پوشانده است و لای پنجره کمی باز است. نور به آرامی به درون می‌آید و دود آن سیگار روشن بیرون می‌رود، و از شیشه‌ی پنجره حیاط پیداست، با گل‌های ریز زرد بر حاشیه‌ی لبه‌ی باغچه، و در ِ حیاط نیمه‌باز است و کنار در من ایستاده‌ام و تو از پیچ کوچه رد می‌شوی

***

http://isna.ir/ISNA/NewsView.aspx?ID=News-1272207&Lang=Phttp://www.khabgard.com/?id=597244957

یکبار می گو یم و برای همیشه

...

نه مست تر از آنم که بگویم

باشد برای فردا

ساعت یازده

تا دوازده یک ساعت مانده

و تو

به من یک ساعت نزدیکتری

این یک ساعت

زمانی است که تو

باید حداقل نیم ساعت

به ما فکر کنی

و بعد از آن

نیم ساعت وقت داری که

به من بگویی

شب بخیر

تویی که دوستت دارم

تویی که به چشمانت نگران و عاشقانه

خیره می شوم

و گاهی

مردانه چشمانم تر می شود

و تویی که

می خواهم

روزی به پرستشت بیایم

...تویی که

چشمهایت

شاید هنوز

باور ندارد

.این تجربه سادگی را

به آرامی

دچار خواهی شد

به این اعتماد مردانه

خوابم نمی برد

دنیایی از حرفم

و

آرزو

حتی اگر ممکن نباشد

حس این روزها را

می ارزد

و خواب دیشبم

سرم را که خم می کنم

از پنجره

گمان می کنم که می بینمت

می روی

و با جمله ای

من چشمم به صفحه می ماند

و تا شب می ماند