چشمانت

که سر می خورند از روی نگاه من

و دست من

که هراسان

سر تا سر بدنت را

می کاود

و من

تو را درون لباسم می بینم

هیج لذتی بهتر از این نیست که دو نفر از مشترکات شون لذت ببرند، مثلا دو نفر که بیمار نوشتن هستند و هر وقت نوشته های همدیگر رو می خوانند می فهمند و لذت می برند و به هم افتخار می کنند

***

برگزیده‌ی نخست: فنجان من، فنجان تو ـ نوشته‌ی نینا ملک

دو فنجان روی میز است. یکی فنجان دسته‌دار سفیدی ست با گل‌های ریز زرد روی حاشیه‌ی لبه‌ی آن، و دیگری فنجان دسته‌دار سفیدِ دیگری ست با گل‌های ریز زرد دیگری روی حاشیه‌ی لبه‌ی آن. یکی فنجان من بوده است و دیگری فنجان تو. فنجانی که هنوز قهوه‌ی نیم‌خورده‌ی بدون شکر تو، توی آن باقی‌ ست. در زیر سیگاری روی میز دو سیگار است که یکی هنوز روشن است و نیم‌کشیده و دیگری خاموش. کنار میز دو صندلی چوبی ست، که یکی به طرف دیگری کمی چرخیده است و رویش به سمت میز نیست و دیگری که رویش به سمت میز است. یکی صندلی من بوده است و دیگری صندلی تو، و میز، کنار پنجره ای ست که پرده‌ای ضخیم و سبزرنگ قسمتی از آن را پوشانده است و لای پنجره کمی باز است. نور به آرامی به درون می‌آید و دود آن سیگار روشن بیرون می‌رود، و از شیشه‌ی پنجره حیاط پیداست، با گل‌های ریز زرد بر حاشیه‌ی لبه‌ی باغچه، و در ِ حیاط نیمه‌باز است و کنار در من ایستاده‌ام و تو از پیچ کوچه رد می‌شوی

***

http://isna.ir/ISNA/NewsView.aspx?ID=News-1272207&Lang=Phttp://www.khabgard.com/?id=597244957

یکبار می گو یم و برای همیشه

...

نه مست تر از آنم که بگویم

باشد برای فردا

ساعت یازده

تا دوازده یک ساعت مانده

و تو

به من یک ساعت نزدیکتری

این یک ساعت

زمانی است که تو

باید حداقل نیم ساعت

به ما فکر کنی

و بعد از آن

نیم ساعت وقت داری که

به من بگویی

شب بخیر

تویی که دوستت دارم

تویی که به چشمانت نگران و عاشقانه

خیره می شوم

و گاهی

مردانه چشمانم تر می شود

و تویی که

می خواهم

روزی به پرستشت بیایم

...تویی که

چشمهایت

شاید هنوز

باور ندارد

.این تجربه سادگی را

به آرامی

دچار خواهی شد

به این اعتماد مردانه

خوابم نمی برد

دنیایی از حرفم

و

آرزو

حتی اگر ممکن نباشد

حس این روزها را

می ارزد

و خواب دیشبم

سرم را که خم می کنم

از پنجره

گمان می کنم که می بینمت

می روی

و با جمله ای

من چشمم به صفحه می ماند

و تا شب می ماند