ساده نگاه نمی کنم

به سبزی چشمانت

ایمان دارم

به فصلی که در آنها جاری است

نسیم خوبی می آید

برای تو
پرنده من

که بالهایت باز است

پرواز آرزو نیست

باید بلندتر بپری تا

در اوج من

بال زدن

آسان باشد

فکر می کردم دیگر

نشانه ای برای ما نمی آید

امروز دریغ خوردم

در این میان

نشانه هایی که از نگاهمان رفته است

و خود

نشانه ای است

گاهی
صدایت
آوای فرشته ای را ماند
گاه
چون نوزادی در گوشم زمزمه می کنی
چاره ای نمی ماند
در خلوت به رقص آیم
این معمای حضورت را

کمی از حد او فراتر است

نمی داند

نه فقط چشمهای من

که حواسم

می شناسد این دو سایگی را

باران

چشمها را دوباره می شوید

نوعی دیگر است

وقتی گلهای فلفل را

نگاه می کنم

و

دودهای دور و برت را

از یاد می برم

و

دود

به آرامی

با باد می رود

و گلت می ماند