پیامی از سر ستایش

طبیعتی هوس انگیز دارد

نبض نشئگی نگاه

معتاد ستایشم

غریزه یا نشانه

هر چه هست

طبع زرد را نمی پسندد

بی زار نیستم

اما همان نیرو

می گوید

مراقب باش

نشسته بود
با چشمی عریان
نگاهم می کرد
من صدا کردم
قشنگ عاشقانه
و نگاه بود

چند روز مانده

این اند روز کمی کند است

به شوق دیدن فریادت

به انتظارم

شغال را چه حرمت است

که خود

از سیاهی روزش به زحمت است

به صدا آمده بود آن حجمی از اتاق
چه هوایی داغ تر از آن
نگاه چشم تو
خوب سوزان است
و حرف

و باز نوشته ای نمی تراود
و باز نمی دانم می زنم
نه از آنها که نمی دانستم
برای حال ما کلمه کم است و معنا مبهم
این همان نیایش است

...

رنجها برده فراوان هنر آموخته ام

از همه عشق تو را خوبتر آموخته ام

نی خطا گفته ام جز عشق ندارم هنری

در همه عمر همین یک هنر آموخته ام

اوحدی مراغه ای

 

وقتی من شادم

و تو می دانی

رمز لحظه ها جاری است

در آن سمت پنجره

شهری است که قدم ما را می خواهد

سپس بوس

به عقب چه می نگری

راه هموار است

مرا از شب گذشتن ماه ها است

بی دریغم