من به سپاس برخاستم

تمنایی از جنس چشمانت

،سرخوشیی به طعم

ماندگارم

کاغذهایی که لازم نیست

تکه هایی که دیگر یادی نیست

عشق و عقل و تجربه

و

خانه ای که با تو

حالا مشتاق ترم

و خاکم سرسبز

پیداست که من

در سکوتی از شنیدن

به انتهایی می اندیشم

که تو

تا انتها در آنی

صبح به روزی رفتم

ساعتها را به ثانیه مرور کردم

شب تا نیمه گذشته

کوچه را دویدم

تا در انتها خانه ام

بستری گرم باشد

چون همیشه

و من آرمیدم

من باید پخته می شدم

من باید ساخته می شدم

تا بسان مردی باشم

که در راه تو قدم بردارم

حال ایستاده ام

به دید نمی آید

تحول زمان

نقش او پیداست

او بسان چشمهایش

نیرویی چنان دارد

وقتی چشمانت

بر خطوط من می لغزد

وقتی نگاهت گاهی حیران می ماند

و وقتی که من مست از آنهمه حسم

پرستش دیگر سزاوار توصیف نیست