از پلاستیک و چوب و آهن

خسته ام

نفسی بر آمده از گوشت می خواهم

و صدایی از دهان

این را خواهرم برایم نوشته

***

تو می روی

و چیزهایی همانگونه می مانند

خیره می نگری

و خواهی دید چه احمقانه بودند

و فقط یادی از ما می ماند

و بوی تازه بهار

که می رسد اینبار

با شگفتی های بیشتری برایت

یادت باشد

خورشید زرد است

آسمان آبی

و تو سبز می مانی

پس شاکر باش

به سبزی روحت

به پاکی قلبت

و قدرت خدایت

سال پرشکوهت مبارک

-

پژواک

84/12/26

***

اگر تونستم کارتش را اسکن می کنم می گذارم

حلقه

داشتم دفترهایم را ورق می زدم

***

انگشت من منتظر چیزی است

همیشه جای خالی آن را

احساس می کنم

نمی دانم تا آنروز که آنرا به من بدهی

چقدر باید صبر کنم

74/09/19

***

آن زمانها هر روز می نوشتم

Happy Persian New Year 1385 (3744 zoroastrian )

امسال فهمیدم تنها نیستم

به تحویل سال 12 ساعت مانده

و من

تمام وجودم به خاطر همه شما پر از شوق و شادی است

هنوز عید نشده عیدی گرفتم

از خانوادم

از نینا

از همه گروه ایرانیان تورنتو
و همه مهربانان

سال نو مبارک

تا عید دو روز مانده

من خانه تکانی کردم

تو چی

آیا هنوز پیمان گردگیری می خواهد

کاش آسمان را می شد خانه تکانی کرد

زمانی عطر تو

مرا تحریک می کرد

به اوج لذت جنسی می برد

حال تنها

گوشه میز توالت

با خاک بازی می کند

به نگاهی برای دقایقی خیره ماندم

نگاهم می کرد و شاد بود

به همین لحظات قانع بودم

چون شاد بود

و او رفت

و تا ساعتی لبخند بر لبم بود

دختری با قلب آهنی

شاید روحی آسوده تر داشته باشد

شاید دستهایش گرمتر باشد

و قلبش به بازیت نخواهد گرفت

شاید

دخترک قلبی گوشتی داشت
نفسی سرد
کمی نزدیک هیچ راهی نبود
نزدیک عید سردم می شد

هنوز نمی دانم می زنم

از خالی تو

چه وقیح است زمانی که به تو می اندیشم

وقت رفته است

1 year in Toronto

اینجا تورنتو ساعت 9:46 شب،یکسال پیش من وارد تورنتو شدم، شب بود برفی به نظر سرد می رسید، همه چیز بزرگ بود، هواپیما، فرودگاه ، اتوبانها و دانشگاه. وارد دانشگاه یورک که شدم نمی دانستم با کدام دانشگاه ایران مقایسه کنم. تنها چیزی که بود صورت خانواده ام و شادی ندیدن تو و کمی هم دیدن او بود. تو حتما خواهی گفت که « زیر سرت بلند شده بود» و او هنوز می گوید « آخر «خودت را به کانادا رساندی؟
نه هیچکدام نبود از هر دو شما و از بودن در هیچ خسته بودم.اشتباه نشود شما ، هر دو شما هیچ نبودید، به وفت خود برایم دنیا بودید اما ...
هیچ همان بود که همه ما آنجا در رنجش بودیم
و چقدر قدر دانم از پدر ، مادر ، خواهر و برادرم. جوانی بود و غرور و دانستم جز این مهربانان پناهی مرا نیست.می پرستمشان
اینجا
(زندگی همان است که انتظارش را داشتم، حتی او ( که از بردن نامش وحشت دارد
توصیفی نیست ، باید بود و چشید
دوستانی دارم از هر جا ، تمام دلگرمی اینجا. روزها کار و شبها استراحت و آرامش.در خواب هر چه می خواهم و دورم می بینم و روزها لمس می کنم. شادم شکر
خانه ام زیباست، اتاقم زیباترست و حمید که یکسال با او هستم و سپاس

بیش از همه فرهنگ ، مردم و غذای کره ای مرا مجذوب کرده و چند دوست ایرانی که بسیار مهرباند.چند ژاپنی و مکزیکی و اینجا ببینید
خدا را جور دیگری می بینم و ستایش
اینجا تورتنو
و باز هم نمی دانم

خیلی ساده

عکست را دیدم

عقل گفت وجود ندارد

قلب گفت

رفته ولی دوستش داشته باش

اما من در حیرتم

مامان بزرگ رفت